Een haat-liefdesverhouding met liefde. Het is strontvervelend om verliefd te zijn, het maakt blind, klunzig, onhandig en impulsief. Maar ik vind het ook zo onwijs fijn ook al ik onwijs bang om onwijs hard op m'n bek te gaan. Dagdromen over hem/haar en geen oog hebben voor andere dingen, maakt het werkelijk blind of ligt het aan de 36 uur durende dagelijkse rigoureuze masturbatiesessies. Fouten maken is menselijk, maakt liefde menselijker dan? Je maakt meer fouten, je wordt onhandig (niet dankzij het blind zijn), begint te stotteren en blozen om niks, je hart slaat op hol, je voelt je voelt vlinders in je buik waarvan je soms niet weet of het nou plezierig of misselijkheid is. Om nog maar niet te spreken over de buikkrampen die je oploopt wanneer er iets mis gaat. Verliefdheid, Ik haat/hou van je!
PS: Als ik dit terug lees lijkt het wel een gokverslaving: alles of niet. Hemel of hel. lol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten