04-08-2011
#3455
Bah, ik kan er zo niet tegen dat mijn humeur afhankelijk is van jou. Als je naam ergens opdoemt, belandt er direct een steen in mijn maag. En tegelijkertijd voelt het er hol. Leeg. Eenzaam. Als een echo. Ik dacht dat wij samen zouden kunnen zijn. Jij gaf me die hoop en voor dat het echt werkelijkheid kon worden, pakte je het weer van me af. Zonder er een woord aan vuil te maken. Ik heb niet eens een indruk achter gelaten, diep genoeg, om de moeite waard te zijn om het me te vertellen dat je iemand zoals ik niet moet. Had het me gewoon gezegd, dan had ik recht gehad om te huilen. Nu is het alsof er nooit iets is geweest. Alsof ik het allemaal heb verzonnen..
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Wow, ik heb gewoon precies hetzelfde. Precies. En het is zo kut. Vooral het idee dat ik blijkbaar niks voor hem betekend heb. Dat alles nep was, alles wat hij deed, alles wat hij zei, dat niets gemeend was.
BeantwoordenVerwijderenExactly the same. En het was mijn eerste vriendje, meteen een een teleurstelling.Allemaal beloftes e.d. maar nee om ze te willen verbreken.
BeantwoordenVerwijderenMisschien moet je het boek "ik haal je op, ik neem je mee" eens lezen, van Niccolò Ammaniti.
BeantwoordenVerwijderenOm je zinnen te verzetten en mss er wat van op te steken. Je ziet maar.
Ik zocht zojuist mijn 'ik biecht op' berichtje op en was blij verrast dat er drie reacties gegeven waren. Hoe cliché het ook klinkt. Het is fijn om te weten dat je niet de enige bent. Bedankt voor de tip over het boek. Ben van plan het te gaan lezen!
BeantwoordenVerwijderen